μυστική ζωή

Θυσιάζω πολλά ή λίγα; Για τη γνώση, για να έχω επιχειρήματα, για να είμαι δυνατή. Βαυκαλίζομαι με λέξεις και το καρότο της επιβράβευσης, για να μην έρθεις εσύ, εσύ κι εσύ και να μου πείτε όλοι μαζί έντονα, εριστικά Όχι δεν ξέρεις τίποτα, όχι σταμάτα να μιλάς.

Η αλήθεια είναι ότι εσένα, εσένα κι εσένα θέλω να σας στριμώξω στον τοίχο, όταν πατάτε στις λέξεις μου (που σε λίγο, λίγο ακόμη θα πάψουν να είναι κλειστοφοβικές- μαθαίνω για να έρθω κι εγώ έξω, περίμενε ή μην περιμένεις, έρχομαι).

Σήμερα τρώω φαλάφελ και γράφω πολλές λέξεις γιατί παραδίδω τη Δευτέρα, θέλω να είναι μετρημένες, προσεκτικές, στον στόχο, όχι περιττό μπλαμπλα, ακόμη και οι εκρήξεις μου να είναι με επιχειρήματα, ακόμη και οι εκρήξεις για όλους τους πεθαμένους. Κι αυτή η προσήλωση στο παρελθόν και το καρότο που κουνιέται με κάνει να θυσιάσω τη συμμετοχή σε μια ακτιβιστική ενέργεια σήμερα.

(μόλις πήρα χαμπάρι ότι το "ακτιβιστική ενέργεια" είναι πλεονασμός)

Από Τετάρτη σε Τετάρτη

Κάτι που έγραψα πριν φύγω, μιας και σε ένα μήνα περίπου ξαναφεύγω. Έχει πλάκα να βλέπω πώς ένιωθα τότε, γνωρίζοντας πως γυρνώ πίσω.
...

Βλέπω με την άκρη του ματιού μου (αλληθώρισα) κάτι ψήνεται και μια γελοία τύπισσα τραγουδάει χωρίς να έχει μεθύσει με μια κορδέλα δεμένη στο κεφάλι κι ένας τύπος με το όνομα Πήτερ ιδιωτικός υπάλληλος θέλει κι άλλο αλάτι στο φαί του και δε του αρέσει η σοκολάτα και το κακάο (τα οποία σε γεύση παγωτού δεν έχουν διαφορά, αλλά έτσι είπε αυτός). Τελικά δεν είμαι παράξενη στο φαί. Σήμερα ας πούμε έφαγα αρακά, χορτόπιτα και μια σαλάτα που μύριζε μήλο, ενώ τις προάλλες μύριζε αχλάδι στη σχολή και χάρηκα κιόλας. (μετα-κουζίνα όπως λέμε meta-body; Ιδέα δεν έχω. Τα κορίτσια λέγανε πάντως πως φταίνε τα μάστερ σεφ κι έχουνε ξεφύγει οι μαγείρισσες) .Αν αυτό λέγεται μη παραξενιά στο φαί ή λιμάρω του κερατά δεν ξέρω. Τέλοσπαντων, τώρα μια χαζή λέει γιατί πρέπει να σκύβω; Πάνω πάνω πάνω και πάνω σε ένα πλυντήριο. Πιστεύω ακράδαντα ότι τέτοιου είδους διαφημίσεις δεν βάζουν καθόλου μα καθόλου τυχαία λιγωμένες γκόμενες να λένε πάνω πάνω και πάνω. Τώρα δείχνει ένα γουρουνάκι που μιλάει μέσα σ’ένα ψυγείο, και τις αγελάδες που χτυπάνε το βούτυρο τακ τακ αλλά σταματάω εδώ.

Τρεις μέρες μένουν ακόμη για να φύγω. Πετάω την Τετάρτη το πρωί. Μέχρι χθες ήμουν αρκετά αγχωμένη, σήμερα αφότου έδωσα και το μάθημα ηρέμησα αρκετά, παρόλο που κάθε λίγο παθαίνω τη συνηθισμένη μου κρίση «κι αν δεν έπρεπε να το γράψω αυτό;» και «γαμώτο ξέχασα να γράψω το άλλο».Όταν έδωσα ιαπωνικά επί μία βδομάδα πεταγόμουν στον ύπνο μου μουρμουρίζοντας χαζά λάθη που έκανα κι ίσως μου στοιχίσουν το πτυχίο. Τώρα δεν πετάγομαι τη νύχτα αλλά μαθαίνω δύσκολες λέξεις στα κρυφά για να κάνω φιγούρα, ενώ μέχρι χθες δεν ήξερα ούτε το ψυγείο πώς λέγεται (που λέει ο λόγος, πώς γράφεται δεν θυμάμαι :Ρ και ναι, αυτό είναι ένα πρόβλημα).

Εν τω μεταξύ κάνω ζάμπινγκ και πέτυχα τις Αναμνήσεις μια Γκέισσας. Πλέον δεν αντέχω (υποτιθέμενες ) γιαπωνέζες (γιατί είναι κινέζες, κορεάτισσες και διάφορα σχετικά) να μιλάνε αγγλικά και να είναι γκέισες και η αρχιγκέισα να μιλά σα γριά αμερικάνα, ενώ περιμένω μάταια να ακούσω washi washiii. Αρρώστια κι αυτές οι γκέισες αρχίζω να σκέφτομαι, άσπρες πουδραρισμένες κούκλες, θα φοβόμουν να κάνω σεξ με αυτό το πράγμα κι απορώ και για τους άνδρες που τις ποθούσαν. Σκέφτομαι απλώς. Κι αυτή η γλυκιά κοπελίτσα που τη φωνάζουν κολοκύθα επειδή δεν είναι όμορφη. Πραγματικά τι ζόρι τραβάτε όλοι; Είχα διαβάσει το βιβλίο όταν πήγαινα γυμνάσιο και καπάκι ένα ακόμη με παρόμοιο θέμα μόνο που ήταν actual documentation και φυσικά-φυσικάαααα- η ταπεινή γκέισα της επαρχίας έκανε σεξ με τους πελάτες της, όσο κι αν χτυπιέται ο Goldman με τη δική του εκδοχή. Κι η δική του έκανε σεξ βέβαια, αλλά το χρυσοπούλαγε μόνο σε λίγους. Κι έχει κάτι ματάκια στραβά το κοριτσάκι, υποτίθεται ωραία, γαλάζια.

Υποφέρω. Το κλείνω.

Την Τετάρτη φεύγω λοιπόν και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι: κρύο κρύο κρύο άνθρωποι εισιτήριο πολλοί άνθρωποι θα χρειαστώ ένα χαλάκι έχω πίστη στο ολλανδικό ίντερνετ. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά (μάλλον το ίντερνετ έρχεται πρώτο).

Τώρα που ήρθε η ώρα να φύγω, πραγματικά να δώσω μια κλοτσιά να την κοπανήσω.

....

Κάτι μου λέει οτι η επαναπροσαρμογή θα μου στοιχίσει περισσότερο από την προσαρμογή εδώ. Μία ώρα και κάτι στο λεωφορείο για τη σχολή με μούρη χλαπάτσα, βλακώδη τηλεοπτικά προγράμματα, τα οποία μετά από 5 μήνες χωρίς τηλεόραση θα σταματήσω να βλέπω έστω και για την πλάκα, και μια πόλη που μου μαθαίνει να φοβάμαι (κι ακόμη φοβάμαι, φοβάμαι πολύ, ευχαριστώ Αθήνα).

Ανίτα

Χθες βράδυ μετά από την περίοδο μοναχισμού που πέρασα (4 μέρες κράτησε και για άνοιξη στο Άμστερνταμ, πιστέψτε με είναι πάρα πολύ), βλέποντας Φιλαράκια και πηγαίνοντας μόνο μέχρι το σουπερμάρκετ για να πάρω ρόκα, φρούτα και ψωμάκια ολικής χαμογελώντας στην ταμία ΚΟΙΤΑ ΚΟΙΤΑ ΤΡΩΩ ΥΓΙΕΙΝΑ (αλλά δεν μπορώ ούτε ποδήλατο να κάνω, οπότε από άσκηση γιοκ), αποφάσισα να βγω.

Έκανα τα πρώτα βήματα για να εξέλθω της περιόδου εγκλεισμού

1. δεν απέφυγα τον Έλληνα που μένει στον όροφό μου, κάθησα και μιλήσαμε αρκετά πάνω στη γεφυρούλα, παρ'ότι νωρίτερα ορκιζόμουν ότι δε θέλω να μιλήσω σε άνθρωπο

2. αποφάσισα ότι το να τρώω μόνη το κοτοπουλάκι ήταν κρίμα και φώναξα τον Μαρτσέλο να φάμε παρέα. Καταλήξαμε να μιλάμε για βιβλία που δεν τελειώνουν ποτέ καθώς είναι άνω των χιλίων σελίδων και τα ατέλειωτα βιβλία που έχουμε να διαβάσουμε σχεδόν κάθε βδομάδα για να δουλέψουμε ως υπάλληλοι σε βιβλιοπωλείο ή ω ναι τηλεφωνητές με πτυχίο Φιλολογίας εγώ στην Ελλάδα κι αυτός στην Ιταλία. Και παρόλα αυτά η καρδιά μου άνοιξε. Είπα κοίτα, καλό σημάδι. Θα βγω απόψε.

Μια άκρως συμπαθητική παρουσία δεν μπόρεσε να με συνοδέψει λόγω ανωτέρας βίας (γι'αυτό δεν καπνίζω κορίτσια), οπότε πήγα μόνη μου στη βραδιά Resistance, όπως λεγόταν. Πόσο ρεζίστανς θα ήταν αυτό το πράγμα δεν είχα ιδέα, το έβλεπα κάπως ειρωνικά. Ένα μάτσο χίπστερ μπορεί να είναι έλεγα, ή μια πολιτική ομάδα σαν αυτές που μου γυρίζουν τα άντερα. Πάω μόνη, κόσμος απ'έξω που κάπνιζε, μπαίνω και κοιτάω αμήχανα τριγύρω.

Ήταν πολύ όμορφα για ένα ονειροπαρμένο άτομο που γράφει you see I am nobody, είχε ταπετσαρίες στου τοίχους, μια πραγματική βιβλιοθήκη όπου έπαιρνες να διαβάσεις ό,τι ήθελες χωρίς να ρωτήσεις, μια ζωγραφιστή βιβλιοθήκη πάνω σε συρόμενες πόρτες που χώριζαν τον πίσω χώρο για τις προβολές, χαμηλά φωτιστικά με καπελάκι κι έναν παλιό ξύλινο πάγκο στο μπαρ. Κι η μπαργούμαν να την πω, που πρέπει ματοθεό να ήταν μεγαλούτσικη αλλά έμοιαζε με κοριτσάκι, ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι με γυαλιά και γκριζαρισμένα μαλλιά.

Εκεί που έκανα ήσυχα τη δουλειά μου κοιτώντας αμήχανα τον κόσμο γύρω μου, κάνοντας κι άλλους να νιώθουν αμήχανα επειδή τους κοίταγα, είδα δύο καθηγήτριές μου από το πανεπιστήμιο. Γιε γιε γιε σκέφτηκα και με είχαν δει και ήταν τόσο γλυκές και μιλήσαμε (και τώρα είμαι επισήμως teacher's pet). Είναι τόσο νέες, η μία είναι ημίθεα, η άλλη απλώς γλυκιά. Αλλά η πρώτη έχει τικ και την πρώτη φορά που μίλησα στο μάθημά της λέω ω ω ω διαφωνεί τώρα, λέω ένα μάτσο βλακείες, αλλά όχι, ανοιγοκλείνει εμφατικά τα μάτια και κοιτάει σαν χρυσοψαράκι γιατί έχει ένα πολύ γλυκό τικ. Ξέχασα να πω πόσο γλυκιά είναι;

Όσοι με ξέρουν, δείχνουν κατανόηση για τα teacher crushes που έχω κατά καιρούς, οπότε αυτή είναι μια εντελώς φυσιολογική φάση για μένα. Ανέφερα πως έχει διαβάσει τα κέρατά της; Σταματάω τώρα.

Στεκόμουν μπροστά στην πόρτα που περνάνε για να κατουρήσουν τα αγοράκια κι όλο μπαίνανε και βγαίνανε, με είχαν ζαλίσει. Εκεί που ζαλιζόμουν μόνη, έπιασα κουβέντα με μια κοπέλα από την Τσεχία που ποτέ δεν άκουσα τι ακριβώς σπουδάζει αλλά έγνεψα με ενδιαφέρον και χαμογέλασα, όπως έχω μάθει να κάνω. Διάβαζε ένα βιβλίο στα γαλλικά, φορούσε ροζ ζακέτα και είχε υπερβολικά λεπτά φρύδια, δυο κίτρινες γραμμούλες πάνω από τα μάτια της. Θα μπορούσε να μην έχει καθόλου φρύδια και δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν μου αρέσουν αυτά τα In between ή όχι.

Η εκδήλωση άρχισε, κάποιος διάβαζε ένα ποίημα, μια κοπέλα ντύθηκε με μια πλαστική σακούλα ενώ πίσω της προβαλλόταν ένα βίντεο με ερωτήσεις, την ίδια να τρώει φουσκώνοντας τα μάγουλα και διάφορα παρόμοια (ήταν πολύ καλή, γνωρίζω ότι υποβόσκει υποτιμητικός τόνος από πίσω, όχι, είμαι εγώ που ζηλεύω γιατί δεν είχα το θάρρος να κάνω κάτι παρόμοιο, μιλούσε με δυνατή και καθαρή φωνή και δε φοβόταν), κάποιος και κάποια τραγούδησαν και υπήρχαν και και δύο με τρία highlights, από αυτά που με κάνουν να θέλω να ξαναγράψω και που παράλληλα δικαιολογούν τον τίτλο μου ως firework sucker. Γιατί ναι, αυτά τα παιδιά ήταν σκέτα πυροτεχνήματα κι εγώ τα κατάπινα μέσα στον ενθουσιασμό.

Όταν έκαναν διάλειμμα ήπια ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, άρχισα να χαίρομαι και να πιάνω κουβέντα με ατάκες τύπου: νόμιζα ότι με χαιρετούσες πριν αλλά απ'ότι φαίνεται δεν χαιρετούσες εμένα. Αλλά όλα τα πυροτεχνήματα ήταν συμπαθέστατα και κοινωνικά, οπότε είχα αποτελέσματα. Κατέληξα να γνωρίσω και μια Ελληνίδα η οποία αποδείχτηκε και κοντοχωριανή, το love interest της, μια κοπέλα που δεν καταλάβαινε τη λέξη knitting και μέχρι να καταλήξουμε στη λέξη workshop ψαχνόμασταν κανένα δεκάλεπτο και τον διοργανωτή της εκδήλωσης, πρώην μαθητή της καθηγήτριας με το τικ, που έμενε παλιά στα κοντέηνερ κι αυτός και του άρεσαν πολύ (ορίστε. δεν είμαι μόνη μου).

Έχω υπόψιν συγκεκριμένα άτομα που θα ήθελαν περισσότερη resistance σε μια τέτοια βραδιά, αλλά δεν ξέρω ρε παιδιά, είμαι πιο πολύ του γλυκού νερού καθώς φαίνεται, εμένα πολύ μου άρεσε. Θα ξαναπάω στις προβολές τους.

Πράσινο

Επιχείρησα να ξεκινήσω ένα καινούριο blog, τα παράτησα στο ένα ποστ.

Οι μέρες εδώ γίνονται όλο και πιο όμορφες. Έχω αρχίσει να μελαγχολώ γιατί το δωμάτιο μου θα μου λείψει, το έχω κάνει τόσο όμορφο, με πράγματα που κατά κύριο λόγο μου έχουν δοθεί δωρεάν. Στις εστίες μας φτιαγμένες από containers πλοίων νιώθω τόσο νέα. Έχει να κάνει με την ευκολία στην ανταλλαγή υλικών αγαθών, όταν ο γείτονας σου αφήνει τα τηγάνια του τζάμπα γιατί φεύγει κι όταν αφήνεις για τον επόμενο το τσάι που περίσσεψε και το σουρωτήρι για τα μακαρόνια ή το μικρό κόκκινο τραπεζάκι σου. Έχει να κάνει με το ότι χτυπάς μια πόρτα όταν νιώθεις μόνος και έχεις κάποιον να μιλήσεις ή αν δε θες να δεις άνθρωπο βγαίνεις στο γκαζόν μπροστά από το σπίτι ή στην προβλήτα από πίσω ή σε δέκα λεπτά είσαι σε ένα πανέμορφο πάρκο όπου κανείς δε θα σου πει γιατί πατάς- όχι, ξαπλώνεις- στο γρασίδι, είτε διαβάζεις, είτε κοιμάσαι είτε κοιτάς υπνωτισμένος (mesmerized, πιο πολύ μ'αρέσει αυτό) τον ουρανό και τις τεράστιες φωλιές των γερανών ψηλά ψηλά.

Τις προάλλες τέλειωσα το White Noise του DeLillo και ξεκίνησα το As I Lay Dying του Faulkner ξαπλωμένη επί ώρες στο γρασίδι μπροστά από το σπίτι μου. Είναι γρασίδι, βασικά χόρτο, όχι γκαζόν. Έχει κίτρινα χαμηλά λουλούδια και άγρια χορταράκια κι είναι πυκνό πυκνό, μπορείς να ακούσεις τον απαλό βόμβο της γης. Κάθε τόσο ένα αεροπλάνο αφήνει λευκή γραμμή στον ορίζοντα.

Είναι τόσο όμορφα, γαμώτο. Κι ας μου ακούγονται απαίσια τα ολλανδικά, μες τις χασμωδίες. αουαουυαΣπαααρννταααμερστραατ.

Κάτι σκατένιο ακόμη είναι ο δρόμος με τις πουτάνες. Ειδικά το πρωί που περνάω για το πανεπιστήμιο και το σόου δεν έχει αρχίσει ακόμη, τις βλέπω μέσα, το δωμάτιο τους μ'ένα κρεβατάκι παιδικό, ξέστρωτο και ένα σωρό σεσουάρ και προιόντα μαλλιών κι αυτές με το βρακί προσπαθούν να ετοιμαστούν για την επόμενη μέρα. Δίπλα στον καθρέφτη έχουν αρκουδάκια και άλλες χαζομαρούλες και σκέφτομαι εγώ, Τρίτη πρωί στις 10, με τα δεντροδιαγράμματα στην τσάντα, πώς την πηδάει ο άλλος δίπλα στα αρκουδάκια και τα σκατάκια της; Μετά ρωτάω τον εαυτό μου, τι εσύ δεν έχεις κουκλάκια στο δωματιό σου; Δεν κάνεις σεξ στο δωμάτιό σου; Συνδέω αυτές τις δύο ερωτήσεις στο μυαλό μου αλλά και πάλι δεν βρίσκω απάντηση στην ερώτηση που προκύπτει.

Αυτό το μουρμουρητό από το μισάνοιχτο παράθυρο, μουσική από το γωνιακό κτήριο, ντιν ντον από τα ποδήλατα που τα διπλοδένουν με αλυσίδες και λουκέτα (τον είδα έναν προχθές που το βούταγε το ποδήλατο μπροστά μου, δεν είπα τίποτα).

Είμαι στα credits μιας ταινίας επειδή έκανα την διόρθωση του κειμένου στα αγγλικά και -μάλλον- βρήκα τον τύπο που θα κάνει τη φωνή του εξωγήινου. (Ναι, υπάρχει εξωγήινος). Έχω σκατοχαρεί, σχεδόν όσο όταν βρήκα εκείνο το κανούριο φόρεμα για ένα ευρώ στη Waterlooplein (it's a magic place, I'm telling you).

Είμαι πολύ καλά. Ουφ :)

At times, indeed*, almost ridiculous-Almost, at times, the Fool.

Γράφω για άλλους, δυσκολεύομαι να γράψω για μένα. Δεν ξέρω αν εδώ ταιριάζει "όσο...τόσο", αν είναι ανάλογα ποσά δε μπορώ να κάνω κάτι τώρα, είμαι ήδη μια essay composer,

με ανησυχίες εφηβικές ακόμη, αυτοπεποίθηση αλλοπρόσαλλη, που γελάει αδέξια, όπως κάποιος που σκοντάφτει σ'ενα λοφάκι κομφετί (προσπαθεί να μη θυμώσει γιατί είναι γιορτή διάολε).

Κουράζομαι, πρέπει να μάθεις πρώτα για τους πεθαμένους για να γράψεις κάτι για τους ζωντανούς, όσο τους προλαβαίνεις, κι αν προλάβεις στο τέλος, γράφεις και κάτι δικό σου.

"Δεν θα είναι δικό σου ποτέ, το τέρας του Φρανκενστάιν θα θυμίζει περισσότερο, αυτό στο υπογράφω".

*Επισήμως πλέον, το αγαπημένο μου επίρρημα της αγγλικής.

Liminality

Ορισμένα πράγματα δεν μπορώ να σταματήσω να τα σκέφτομαι. Κάθε φορά που προσπαθώ να τα αποτυπώσω, χάνουν την αρχική τους σπουδαιότητα, οι λέξεις κουτσαίνουν. Ίσως λοιπόν από την αρχή να μην ήταν τόσο σπουδαία. Δεν με απασχολεί τόσο αυτό σε πρώτο στάδιο. Θα μπορούσα να απορροφηθώ με την πιο ασήμαντη φαινομενικά σκέψη, οπότε κάτι τέτοιο δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα.

Έχω περάσει ώρες, μέρες, σκεφτόμενη τι θεωρώ όμορφο, πώς με επηρεάζει, τι είναι για μενα αισθητικά ωραίο, με ποια κριτήρια πιθανότατα το καθορίζω αυτό, τι με ελκύει πνευματικά, τι σωματικά, τι και τα δύο μαζί, τι τίποτε από τα δύο. Μετά από τόσο καιρό χάους, δεν με ενδιαφέρουν πια τόσο όλα αυτά. Ο άβακας που μετρούσα τα υπέρ και τα κατα έσπασε. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη φύση σου, από το περιβάλλον και τα ερεθίσματα που δέχεσαι, από αιώνες αρχετυπικών εικόνων που ανακυκλώνονται, από το ένστικτο, από την ανάγκη εξιδανίκευσης του άλλου.

Το σώμα με περιόριζε. Ήταν ένα περιττό βάρος που έπρεπε να το κάνω όμορφο για τους άλλους. Ένα κομμάτι έτσι, ένα αλλιώς, για να'ναι όλοι ευχαριστημένοι. Το σώμα με βάραινε. Πιθανότατα η αγάπη και η ζεστασιά να με έχουν απασχολήσει τόσο όσο τα περισσότερα άτομα σε αυτόν τον κόσμο, μέσα από το προσωπικό μου πρίσμα πάντα (το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι απολύτως προσωπικό. Για να βρω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα, θα έπρεπε να φάω και τα σκατά και τη σοκολάτα και να πω ευχαριστώ στο τέλος, δεν είμαι σίγουρη αν θα το ξαναεπιχειρήσω αυτό σύντομα). Είχα αρκετή αγάπη, αλλά όχι εκείνη που με βασάνιζε περισσότερο. Το σώμα μου ήταν ένα περιττό βάρος. Το δέρμα χωρίζει. Οι κοπέλες στο δρόμο είναι τεχνητοί άνθρωποι, δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Αν άφηνες τις τρίχες όπως ήταν, το δέρμα όπως ήταν, τα μαλλιά όπως ήταν, τα μάτια όπως ήταν, τη μέση όπως ήταν η διαφορά δεν θα ήταν τόσο μεγάλη. Δεν θα ήσουν τόσο άσχημη στα μάτια μου.

Έχω κουραστεί από τα σώματα και τις ανθρώπινες μορφές ως έχουν. Αισθητική, αρμονία, κακογουστιά, δε με νοιάζει τίποτε πια. Κάθε μέθοδος πρόκλησης έλξης είναι θεμιτή μάλλον. Εφόσον λειτουργεί κάτι, δε νομίζω ότι είμαι σε θέση να το κρίνω. Η ανθρώπινη μορφή είναι προβλέψιμη, όσο και να προσπαθήσεις. Το δέρμα από κάτω θα είναι το ίδιο, η θέση των μελών, τα νύχια, οι ζάρες στους αγκώνες. Βρωμερή ανάσα το πρωί, τσίμπλες στα μάτια. Κανείς και καμία δε γεννήθηκε μυρίζοντας ροδόνερο.

Αν η αγάπη είναι ανιδιοτέλεια, τότε θέλω ζεστασιά μόνο δική μου.

boku mo yarasete kudasai

Wow. I've done it. I have a personal entry with references about actual people in public view.

Now that's a big step. Isn't this what journalists always do? (insert ironic smirk)